ساعت فلش

امروز هم فرصتی بود برای نوشتن.نوشتن چیزی که راه گلمو بسته.نمی تونم سرم رو بالا بگیرم چون خیلی به خودم بدهکارم.همه رو فریب دادم ولی هنوز نتونستم خودمو فریب بدم.واقعا بعضی وقتا تو آینه که به خودم نگاه می کنم  می گم تو همینی هستی که آینه نشونت میده. 
دلم برای خودم تنگ شده برای اون پسری که شبها به غیر از فکر به فرداش هیچ فکری نداشت.هر لباسی می پوشید .دست مامان بزرگ رو می گرفت می رفت تو صف شیر می ایستاد.تنها وسیله بازیش زیپ کهنه کاپشنش بود.ولی دیگه نه مادر بزرگ پایی برای راه رفتن داره نه من اون کودک ماندم.یادش بخیر زمانی که دستم به زنگ خونمون نمی رسید مجبور بودم تا یکی بیاد تا زنگ رو برام بزنه.فکر می کردم بزرگ میشم.خاطرات سیاه سفید شده ولی من خودم رو رنگ کردم تا شاید اون سیاه سفید های گذشترو رنگی کنم.بوی نون تازه و چای شیرین مامان بزرگ  رو با هیچ کدوم از عطر هایم نتونستم پر کنم.بعضی وقتا برای خودم دلم تنگ میشه.خانه دلت هم مثل خونت بزرگ شدن .هنوزم داستان چوب و تایر رو یادته.اینا سوال هایی که از خودم می پرسم.

الفبارو یاد گرفتم تا سازنده باشم نه اینکه بخوام ساخته هارو خراب کنم.چینش کلمات رو یاد گرفتم تا به زبانم ریتم بدم.یادم نمیاد کسی بهم یاد داده باشه اینجوری جمله بسازم.بوی خاک باز کار دستم داد.شاید فصل ها تکرار میشن تا ما یادمون نره کی هستیم .

همه اینا تصویر یک رویاست اما واقعیت را نیز می توان رویایی کرد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: